Gaat het weer een beetje meneer van den Hurk?

Het was het jaar van drie kabinetten, daar waar we nu al blij zouden zijn als we er één kunnen formeren. Het was het jaar van het WK in Spanje zónder Nederlands Elftal, iets waar we nu niet meer zo snel van op zouden kijken. Muzikaal ging het destijds over ‘Ein bißchen Frieden’ en ‘Someone loves you honey’, waar tegenwoordig rappers scoren als ‘Boef’ en ‘Kleine Viezerik‘. Wat is er veel veranderd en wat gaat de tijd snel! Ik heb het hierboven natuurlijk over het jaar 1982. Een gedenkwaardig jaar voor ons, omdat toen De Cromvoirtse is opgericht. En voor de rappe rekenaars onder ons, dat is dus op de kop af 35 jaar geleden. Een moment waar we onlangs uitgebreid bij stil hebben gestaan, een mooie aanleiding voor een feestje.

Voor de gelegenheid rolt onze feestcommissie de rode loper in ‘Cromvoirts blauw’ uit. Onze gasten worden twee dagen lang ontvangen door ons voltallige personeel, dat voor dit jubileum herkenbaar gekleed gaat in azzurri overhemden. Dat de weergoden óók nog eens een bijpassende lucht tevoorschijn toveren voor ons is een geschenk uit de hemel. Alles wat we verder wel zelf kunnen regisseren loopt als een trein, zeg ik met gepaste trots. Want eerlijk gezegd, je bent toch altijd een peu nerveu als je zoveel gasten in huis haalt.

Op de eerste dag van ons tweeluik ontvangen we onze klanten en relaties, en wat een opkomst! Natuurlijk blikken we met hen terug op de afgelopen 35 jaar, maar passend bij ons bedrijf en onze visie kijken we vooral vooruit. Gastspreker Maarten Steinbuch, hoogleraar industriële automatisering aan de TU Eindhoven, neemt ons mee in zijn ‘tijdmachine’ en vertelt over robotisering in optima forma. Hij heeft zelfs zijn eigen knuffel robot-dino meegenomen om ons gerust te stellen over de toekomst. Want dan gaat alles volgens de wet van Moore sneller dan wij allemaal denken. Dat blijkt de volgende dag al als onze Open Dag voorbij vliegt. Tja, time flies when you’re having fun.

Aan het eind van twee geweldige dagen kom ik ’s avonds uitgeteld op de bank tot stilstand. Nog helemaal onder de indruk zie ik door mijn wimpers heen dat mijn vrouw met een sterke bak koffie aan komt zetten, haar mondhoeken plagend omhoog gekruld. ‘Gaat het weer een beetje meneer van den Hurk?’ De vraag heeft nog nooit zo’n mooie betekenis gehad.

Ronnie van den Hurk
De Cromvoirtse