Bellen
Al maanden zat hij er tegenaan te hikken. ’s Nachts dacht hij ‘morgen zoek ik contact’, maar in de waan van de dag stelde hij het toch steeds weer uit. Tom was eigenaar van een bedrijf dat al tientallen jaren installaties ontwierp en ook bouwde voor intern transport in kassen. Zijn bedrijf was winstgevend, maar niet voldoende om enigszins zorgeloos door het leven te gaan. Iedere keer als hij na een paar betere jaren van zijn onderneming dacht dat er wat meer rust voor hemzelf zou komen, kwam er weer een slecht jaar.
Han van Rijn Specialist in overnames en financieringen voor technische ondernemingen
Angst voor het onbekende en angst voor weinig interesse in zijn bedrijf en daardoor mogelijk een langdurig (verkoop)proces, een gevoel van verraad aan zichzelf of aan het personeel, verlies van status, een gevoel van falen en angst voor verlies van controle; het waren allemaal gedachtespinsels die Tom ervan weerhielden om mij te contacteren.
Toch zaten we die zaterdagmiddag – hij was die morgen zoals gewoonlijk nog op de zaak geweest – op het terras achter zijn huis. “Ik ben blij dat je zo snel kon komen”, zei hij ietwat zenuwachtig. Een paar gerichte vragen van mij zorgden ervoor dat hij zijn verhaal uitvoerig begon te vertellen. Zijn vrienden met goede banen, auto’s van de zaak en in de zomer drie weken vakantie: hij kon het niet! Vakantiegeld? Hahaha, nog nooit gehad. Het was voor Tom allemaal niet erg, maar het zette hem wel aan het denken.
De gedachtespinsels en de angst die hem er lange tijd van weerhouden hadden om mij te bellen, speelden ook nu weer op en weer stelde hij de beslissing uit. ‘Wat als iemand erachter komt dat ik met een verkoop bezig ben’, ‘hoe gaat het personeel reageren als ik vertel dat het bedrijf verkocht is’, ‘welke beslissingen moet ik gaan nemen?’, ‘doe ik er goed aan?’; het bleef maar doorgaan. Nadat ik nogmaals benadrukt had dat het gesprek onder ons zou blijven en hij nog nergens aan vast zat, namen we afscheid. “Het gesprek heeft me toch rust gegeven, Han, je hoort van me”.
Na geruime tijd belde Tom me op en zei: “We gaan het toch maar doen”. Het werd inderdaad een intensief proces. Het vinden van kandidaten viel niet mee, en de negatieve respons viel Tom zwaar. We spraken af dat hij mij bij iedere angst, twijfel of sombere gevoelens gedurende het proces zou bellen, mailen of appen. Ook als dit ’s avonds voor het slapen gaan zou zijn. De bel-angst was volledig verdwenen, merkte ik. Het feit dat we alle beslissingen in het proces samen namen, gaf hem na verloop van tijd veel rust. Na enkele maanden konden we de transactie aankondigen.
Enkele hands-on investeerders hadden een meerderheidsbelang genomen in zijn bedrijf. Tom hoefde zich enkel nog te concentreren op de verkoop en het ‘gezicht te blijven’ van zijn onderneming. Alles waar hij bang voor was geweest, bleek niet te zijn uitgekomen.
Afgelopen zomer kreeg ik via WhatsApp onverwacht een paar foto’s. Tom en zijn echtgenote waren drie weken met hun nieuwe camper naar Frankrijk op vakantie geweest.
Han van Rijn
Specialist in overnames en financieringen
voor technische ondernemingen
han@kromhout.net
